Voor een niet nader ten noemen sport (omdat het daar niet over gaat) zit ik in een grote groep met vrouwen. Allemaal om iets te trainen waar ze al jarenlang last van hebben. Net als ik. Ik train ook, mijn lichaam heeft het te voortduren gehad door twee zwangerschappen kort achter elkaar. Maar dat terzijde. Zo´n 8 vrouwen liggen om mij heen, allemaal met pijn of om iets te trainen.
We worden goed begeleid door een doorgewinterde en zeer kundige ¨juf¨.
Ik voel me in een door en door medische trainingslocatie altijd een beetje van het zweverige soort. Maar ik doe mijn best toch niet teveel in mijn eigen werkveld te denken en volledig op te staan voor alles.
Gelukkig hoor ik steeds meer over mensen die de link tussen lichaam en geest zien én het gevolg van lastige, moeilijke en traumatische ervaringen op het lichaam.
Als de les bijna is afgelopen zegt de docent vrij zakelijk en bijna tussen neus en lippen door:
¨Als je ervoor kiest hier met mij te trainen ben je zon 2 jaar bezig¨. Ze noemt dan nog een bedrag en dat ze ons gaat mailen. Het lijkt haar te ontgaan hoeveel onrust dit geeft. Dan is er ineens vanachter uit de zaal een stem hoorbaar: Twee jaar? Waar denk je dat ik die tijd vandaan haal? Moet ik dan elke week hier komen? Twee jaar lang? ¨Ja¨ zegt een dame voor mij: ¨dat lijkt me ook een beetje lang¨We zijn het verleerd, verleerd om ergens tijd voor te maken. We zijn het verleerd om tijd te nemen.
We zijn het verleerd, even snel dit en even snel dat. Voor alles bestaat iets snels, om in te nemen, om een cursus voor te volgen, om bodybuilder te worden, om af te vallen, om….Alles zo snel mogelijk, omdat we zijn verleerd om te voelen, het ongemak en de rouwe gevoelens te voelen. Zodra we in de buurt komen, rennen we weg of willen we dat het snel is opgelost.
Ik weet en voel dat dat de weg is. De weg naar healing, liefde voor jezelf en naar groei.
Voor welk gevoel, welk thema mag jij nu eens echt de tijd nemen?